Αντιφωνήσεις (επιλογή)

Λόγια. Λόγια πικρά, λόγια γλυκά και πάντα λόγια, 
μέσ' σ' εμβατήρια νικών και σε ήττας μοιορολόγια.

Δρόμοι. Δρόμοι μπροστά και δρόμοι πίσω, πάντα οι δρόμοι,
που εκεί που θέλαμε, δεν μας οδήγησαν ακόμη.

Ψυχή, βαθειά και και τρίσβαθη ψυχή, πάντα η ψυχή !
άλλοτε ως άβυσσος κι άλλοτε αγιάτρευτα ρηχή. 


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Η άλλη ματιά, 2012

Των παρελθόντων μας καιρών

Των παρελθόντων μας καιρών οι λάμψεις και οι ηδονές,
με τον καιρό ξεθύμαναν και τώρα έχουν σωπάσει. 
Λιόλουστες μέρες, που μετράς στου φεγγαριού τη χάση.

Κι ως οι υδρίες της προσδοκίας μας μείναν πια κενές, 
θ' αναθυμάσαι ιστορίες και χωρισμούς και πάθη
κι όσα να μάθεις έπρεπε, με εσύ δεν έχεις μάθει.


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Αναμνήσεις από τις ημέρες της βροχής, 2009

Οι μέρες της βροχής

Ξαναγυρνάω νοσταλγικά στις γειτονιές του κόσμου,
σε σένα μνήμη μου, οιμωγή σπαραχτική, να ηχείς,
απ' όσους ρίζωσαν καϋμούς και μοναξιές εντός μου.

Ξαναγυρνάω νοσταλγικά στις μέρες της βροχής
και στην αγάπη, που ήθελε να είναι η πιο μεγάλη,
μα γι' άλλη πέταξε φωλιά και για πατρίδα άλλη. 

Κι ο στοχασμός όσο μακριά κι αν θέλει να πετάξει, 
απ' το σημείο του μηδενός ξανά θα ξεκινά, 
σε μια, που δεν λήγει ποτέ, βασανισμού μου πράξη.

Κι αυτές οι μέρες της βροχής θα 'ρχονται όλα ξανά ...
Μα όσο κι αν βρέξει, η όποια βροχή θα είναι πάντα λίγη,
καθώς εσύ γι' άλλες φωλιές και τόπους θα 'χεις φύγει.


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Αναμνήσεις από τις ημέρες της βροχής, 2009

Πιστοποιητικό θανάτου

Μάτια απαθή και στην ανυπαρξία χαμένα,
και στον καρδιογράφο μια ευθεία, ισοηλεκτική γραμμή,
κι' όλα τόσο ασήμαντα, σημαντικά και μη ...
Και θα 'ναι, όταν θα 'ρθεί η ώρα και για μένα,
κάπως έτσι και του δικού μου θανάτου η στιγμή.
Σημαντικά κι ασήμαντα όλα σκαρφαλωμένα,
στου καρδιογράφου τη μοιραία ευθεία γραμμή !


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Το κλειδί, 2007

Πέτρινα χρόνια

                                                     Μνήμη Εμφυλίου



Μη με ρωτήσεις τι έγινε στα πέτρινα τα χρόνια,
στην ξεχασμένη απ' το θεό και ρημαγμένη γη.
Είναι βαθειά αυτή η πληγή κι ακόμα αιμορραγεί. 

Μετά τον τόσο αφανισμό πόσο γλυκειά είν' η λήθη !
Και σεις τα νειάτα, σαν ανθοί κι ελπίδας χελιδόνια,
χωρίς αυτά να πλάσετε ένα νέο παραμύθι. 


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Η Άμπωτις, 2003

Τα μυστικά τα μονοπάτια

Άγνωστα, μιας προηγούμενης ζωής μου μονοπάτια
και μιας μελλούμενης ζωής, που πλέον δεν θα σας βρω,
ούτε και με της μυστικής μου όρασης τα μάτια,

έτσι ως πετρώνει ο λογισμός στη μνήμη και στη λήθη,
καταμεσίς κι ανέλπιστα στ' ωραίό μου παραμύθι
και χάνεται κι αυτός μέσ' στον χαμένο τον καιρό.


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Μεταμεσημβρινές ώρες, 1999

Ομίχλη

Όταν θα φύγουν οι άνθρωποι, που τόσο αγαπάς
και τη ζωή σου που έθαλπαν με καλωσύνη τόση ,
δρόμους στους παραδείσους σου δεν θάχεις πια να πας
και θάχουν τα όσα ονειρεύτηκες για πάντα πια ερημώσει.

Κι όπως θα ψάχνεις στις πολλές τις μνήμες σου να βρεις
τις πύλες που ήξερες ενός χαμένου παραδείσου,
τόσο θα ξαναχάνεσαι στους δαίδαλους, χωρίς
ούτε στα ίχνη ν' ακουμπας της ίδιας της ζωής σου.


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Παρένθεση, 1996

Δωμάτιο

Δωμάτιο φοιτητικό, πούζησ' ανείπωτες στιγμές,
και μέσα του της εφηβείας μου τους παραδείσους κλείνεις,
ερήμωσες ... Κι ερήμωσα. Και δεν χωράμε πι' άλλο μες 
τις προσδοκίες τις έναστρες της εποχής εκείνης.


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Ο χαμένος δρόμος, 1993

Απογευματινή βροχή

΄Έτσι, όπως ήρθε ξαφνικά, έφυγε πάλι η μπόρα
έξω απ' το παραθύρι μου. Κι αντίκρυ βλέπω τώρα
ένα κομμάτι, τόσο δα, μπλε ουρανού. 
Μόν' στ' ανθοπέταλα μικρές ξέμειναν λίγες στάλες,
σαν ξεχασμένοι στοχασμοί στ' ονείρου μου τις σκάλες
και σα παράπονο γλυκό του εσπερινού. 

Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Λεπτομερώς, 1985

Νόστος

Είναι κάτι απογεύματα γλυκά, που νοσταλγώ
- τόσα ταξίδια που έκανα κι' ανθρώπους τόσους που είδα -
στα πόδια σου να 'ρθώ ν' αράξω, σαν τον ναυαγό,
που τούμεινε η αγάπη του σαν πιο βαθειά του ελπίδα.


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Το κηροπήγιο, 1984

Άτιτλο (Ξέγνοιαστες ώρες ...)

                                                   Θεσσαλονίκη, Άνω Πόλη

Ξέγνοιαστες ώρες και καλές σε ειρηνικές αυλές, 
που αργορεμβάζουν σιωπηλοί οι βασιλικοί στη γλάστρα,
γλυκαίνουν όλους τους καϋμούς τους χτεσινούς και λες
τους στοχασμούς μου να έλουσαν με καλωσύνη τ' άστρα. 

Κι όσο και να με πίκραινε μια νοσταλγία βαρειά,
ήρθανε μύρα εσπερινά σαν προσδοκίες κι ως πρώτα
οι στοχασμοί μου πλέκονται με την κληματαριά
και σεργιανούν, στα πόδια τους, της πολιτείας τα φώτα. 


Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Αγρυπνία, 1982

Νυχτερινό χειρουργείο

Τα πέτρινα τα μάτια σας καθήλωσε η σιωπή,
καθώς ξεφτίζει ένα όνειρο, που τις καρδιές πληγώνει,
κι έξω σκιρτούν χίλιες ζωές, μα εσείς μείνατε μόνοι !
Κι' έστω έναν λόγο τρυφερό, ποιο στόμα να σας πει
πίσω απ' το τείχος, που διαρκώς τριγύρω σας ψηλώνει !

Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Αγρύπνία, 1982